ΟΡΑΜΑΤΟΣ Η ΣΥΛΛΑΒΗ..

Ξυπνώ μέσα σ’ ένα πρωί που αναγγέλλει απρόσεκτες ματαιοδοξίες.
Μερικές θρονιάζονται μέσα μου.
Ανθρώπινα με διαβρώνουνε τόσο.
Κυνηγώ απαλά τα νέφη και του ύπνου οι τελευταίες σιωπές
Είναι σαν ένα φίδι που γλιστράει μέσα στα χορτάρια.
Εμβρόντητος μένω μπρος τον ναό σου Μάνα μου Φύση!
Συνέρχομαι από την ταραχή και αναπέμπω Σοι λιβάνι θυμίαμα
Ύμνο χλωροφύλλιο.
Διακρίνω αυτήν την ανεπαίσθητη
Ίνα που ξόδεψε η δημιουργία να με φτάσει.
Μια μυστική εξέγερση από νεογέννητα φύλλα σπαθίζουν
όπως της αλόης οι μάχαιρες.
Η καρδιά μου είναι δροσοσταλίδα στο άσπιλο φως.
Μονοδιάστατος και μονολιθικός
Ακουμπώ την παλάμη μου στο κούτελο του κόσμου.
Είμαι ηχείο μιας κραυγής, είμαι μπολιασμένος με αβάσταχτο πόνο.
Ευγενικέ αναγνώστη που θα κρατηθείς από το καγκελάκι μιας ιδέας μου
Έλα σε μένα βλέποντας πυρετικό αναβρασμό που έχει η καρδιά μου,
Στροβιλίσου στις λέξεις μου όπως σε μια ατέρμονη νύχτα
Η νύχτα τσαλακώνει λιγάκι τα άστρα της..