Όμμασιν άπιστος και είναι σαν μια λίμνη ο ουρανός
που αντικατοπτρίζει την συμπάθεια των αστεριών και του Θεού τον χιτώνα.
Συνοψίζονται πάνω στην καθαρή συνείδηση της θάλασσας
οι αχτίδες που λοξοδρομήσανε και διαθλώνται
στην οικουμένη.
Το μεσημέρι ελεεί και ασωτεύει.
Καθαρά όλα συνιστούν μια τρανή Ουτοπία.
Απ’ όπου κι αν ξεφύγω θα με δουν να περιφέρομαι
γύρω από μία κοσμοθεωρία σαστισμένη.
Ακρίβυναν οι αθωότητες- πού να τις ενστερνιστείς!
Μόνο την κάποια ώρα που η ψυχή βελάζει
ακούς να φλέγεται το νυχτολούλουδο
και δίνει ρέστα φαντασίας το ποιητικό μελτέμι.
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου