Πάλι και πάλι επανέρχονται τα μελίσσια της θερινής ταξιαρχίας
Μες τον κάμπο που οι πράες αγελάδες ξαπλώνουν ολόβαρες πάνω στο χώμα ατάραχες για καθετί
Έλα άνεμε φυσιολάτρη μου και συνωμότησε με τον αρχέγονο ήλιο
Έλα καρδιά μου και χαίρου μες την πνοή που τα δέντρα αφήνουν λευκό ιαματικό καταστάλαγμα
Η Ελλάδα είναι μια φωνή κι ένα τσιφλίκι του θεού που δεν πέθανε
Στο πρώτο φως της αυγής μελτεμάκι πασίχαρο
Βαραίνει τα απίδια που αφαιρούνε έννοιες χυμώδεις απ’ το καλοκαίρι
Η θάλασσα είναι μια έκθεση ιδεών που δεν χωράει στο μυαλό μου
Μόνο πλουταίνει και πλουταίνει πάναγνη και σιντεφένια.
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου