η φωνή σου έπλαθε πάντα ένα όραμα

Όταν έφυγες
το ίχνος σου χάθηκε μες τις βαθιές βδομάδες
που ο κόσμος τρέχει στις δουλειές του και ξοδεύεται
σ’ ανούσια πράγματα

Ίσως η φωνή σου που έπλαθε πάντα ένα όραμα
να τσάκιζε λίγο την κακή σιωπή
των ακριμάτιστων

Τότε το χέρι σου πάνω από τα διψασμένα τριαντάφυλλα
φανερωνόταν
και πότιζε τον αέρα με νερένιο μετάξι

Και μετά ο ύπνος των αθώων στην κοίτη των ονείρων
πάντα πρωί και Αύγουστος
λάμπουν οι σφαίρες των αστεριών και η νύχτα
μυρίζει λιβάνι.

Έφυγες μα
ζεις κι η ψυχή σου διδάσκει φωτιά
οικουμενικού πάθους.

Μαθαίνεις τις λέξεις μου να πειθαρχούνε
στα κελεύσματα των ουρανών

Η ηχώ απ’ τα λόγια σου
αυξάνει το φως υπέρμετρα
και κάτω από την σκιά των γεγονότων
με μαθαίνεις τι εστί ποιητική
σύνεση και πώς να δίνω αποστάσεις
στης ουτοπίας μου το μαρτύριο.