Και στο στόχαστρο της μεσημεριάτικης ζέστας
μπαίνουνε τα δέντρα με τα ντελικάτα κορμιά τους, οι λεμονιές
υπόσχονται ξινό μαχαίρι
Που κόβει την ώρα στα δυο.
Διαβάζω την άσφαλτο του δρόμου όπως την καταπίνει τ’ αυτοκίνητο.
Ο αέρας είναι δύσπεπτος και δαιδαλώδης.
Ροχαλίζει ανάμεσα στις μουριές και κουτσουρεύει την φαντασία των ονειροπόλων.
Στις πεδιάδες της ρέμβης μειδιά μια οχιά μελαγχολία.
Έτσι για το καλό και το κακό οι πιπεριές στην αυλή μου σουλουπώνουν το χάος.
Από ψυχή δεν πάσχει κανένα φυτό.
Όλα κινούνται μες την μαθηματική συστολή του απογεύματος.
Ακολουθώ την έμπνευση των πουλιών και τρίζουν τα φτερά της αθώας καρδιάς μου.
Στο φως όλα φαίνονται δίκαια.
Μην φτάσω στο βράδυ, οι αγωνίες μου ας με κρατήσουν μακριά
Από την διάλεκτο της καρδερίνας που μου τραγουδάει
ρόδινα και αβυσσαλέα..
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου