Στην οθόνη που ζουν οι πραγματικότητες

Στην οθόνη που ζουν οι πραγματικότητες

που υπολείπονται της αλήθειας

Κάτι κουρασμένοι άνθρωποι μαθαίνουν μια γραμματική

Επικοινωνίας παράξενη- λίγο που δεν ξέρεις

ότι ξεβάφει η καλοσύνη και ο μοναχικός βίος

κάποιου που από τον εαυτό του προφυλάχτηκε

Και έζησε απομονωμένος τρέχοντας σε έναν στίβο δίχως

Άλλους δρομείς- λίγο

Που όταν μιλάς η φωνή σου είναι μες τον αέρα έρμαιο

Και γεμίζει αντίφαση τις συντομεύσεις

Της επιθυμίας σου- λίγο

Που για να περπατήσεις τους εσωτερικούς σου δρόμους

Θα πρέπει να γευτείς το γάλα τ’ ουρανού- τότε

Που κι η Παναγία σου παραστέκεται, δεκαπενταύγουστος

Και οι ζέστες δεν τέλειωσαν- εκεί

Που η έμπνευση δεν σώζεται της θάλασσας

Το βραδάκυ σε βρίσκει θλιμμένο -σαν

Να έλειψαν τα παυσίλυπα λόγια

της μουσικής.

Εκεί

κάτω από την σκεπή των αστεριών, εννιά

Η ώρα τώρα που κοιτάζω

Κατά τον ρου του ουρανού, η νύχτα

Πέφτει απόλυτη και ηθική

Πάνω από τον καλαμιώνα, όπου κοασμοί

Βατράχων στέλνουν ένα βιαστικό μηνυματάκι ότι αργεί

Η τυχερή στιγμή που θέλει

Τα λόγια μου να κόβουν σαν μαχαίρι το ψωμί

και την σιωπή…