Πάντα τον ουρανό δοκιμάζω ν’ ανοίξω πρώτα.

Μικραίνει η μέρα κι ένα παράξενο σύνταγμα σκέψεων λειτουργεί
όπως κλειθροποιείο που κατασκευάζει
λέξεις κλειδιά.
Πάντα τον ουρανό δοκιμάζω ν’ ανοίξω  πρώτα.
Τα σύννεφα δεν αφήνουν τίποτα στην τύχη
και μια φωτεινή φλογέρα, προφανώς αγγέλου, αφήνει
έναν σκοπό να πλανιέται στο πρώτο φως του απογεύματος.
Η ώρα πριμοδοτεί με φεγγάρι
τα λουστρίνια παπούτσια της.
Τρεμίζουν τα φύλλα των δέντρων και η τέχνη τους επικεντρώνεται
να σπρώξουν έως την ποίηση τον άνεμο.
Όπως λιγοστεύει το φως ευνόητη σιωπή πλημμυρίζει τα βουνά και τον παραπλανημένο ορίζοντα.
Στην πρώτη θύμηση εφορμούν νυχτερίδες.
Τα τετράδιά μου κλείνονται ασφαλώς κι εγκαταλείπονται μες την αγάπη της νύχτας.