Σε τι γλώσσα μιλάω και μια
στιγμή μου σώνεται η φωνή;
Ακουμπισμένος πάνω στην παλιά πέτρα του Αυγούστου το ρήμα
Κρατώ μέσα μου και ευωδιάζει ο κόσμος λιβάνι..
Κυρούλες με τα σκούρα ρούχα έρχονται και παρέρχονται
Λυσίκομες, πάντα θλιμμένες
Και ακουμπούν με τρόπο που ξορκίζουν την θάλασσα.
Κορίτσια αειπάρθενα, αφίλητα, ολόχυμα, χοροπηδούν
Μπροστά στα μάτια μου κι ο ουρανός
Σε λίγο ξημερώνει κι ανάβει..
Αναρτήσεις
2 σχόλια:
"Ακουμπισμένος πάνω στην παλιά πέτρα του Αυγούστου το ρήμα
Κρατώ μέσα μου και ευωδιάζει ο κόσμος λιβάνι.."
Κάποιον Αύγουστο άναψα ένα καντηλάκι, ψιθύρισα το "Προσεύχομαι" κι έκτοτε ευωδιάζει ο "Κόσμος μου" βασιλικό..!!
Άσχετο το ξέρω, αλλά το ποίημά σου αυτό, κάτι μου έβγαλε...
αοράτη
όταν το ποίημα γεννά ποίημα, έχει πετύχει την αποστολή του..
Άσχετο το ξέρω αλλά είναι αλήθεια..
Καλημέρα!
Δημοσίευση σχολίου