ΣΤΕΛΛΑ.

Πλάι μας δουλεύει η λαιμητόμος-     χωρίς πολλά

Δικαστήρια- αυθαιρετώντας·

Έτσι που επιβάλουνε τα λάθη μας..

Παίρνει την ζωή σου γιατί εσύ κι αυτή δεν την αγάπησες·

Την κούρασες διαβάζοντας πάντα κοντά στον θάνατο-

Όπως να όφειλες

Εσύ να είσαι από τα πρόσωπα το τραγικό.

Είναι όπως  δεν το ξέρεις που έρχεται το βράδιασμα·

Εσύ ανύποπτη πιστεύεις σε όνειρα που εκπληρώνονται σε άλλον

                                                                                                               κόσμο.            

                                                                                                                         

Και πας

Φεύγεις και πας,

Απομακρυνόμενη,       κεκοιμημένη…

Σκορπάς τα νιάτα σου στις τύχες του αέρα,

Δεν σε λυπάται και το ξέρεις ο καιρός,

Χόρτασες μοναξιά, χόρτασες αίνιγμα

Της νύχτας που χόρεψαν μες το αίμα σου πικρά φεγγάρια.

Ξέρεις σε σκέφτομαι…  Δεν το καταλαβαίνω

Πως φεύγει ένας αμνός προς την θυσία του·

Εθελούσια·

Όταν τριγύρω του οι λύκοι όλοι που καραδοκούνε

Είναι μία αγέλη που κανιβαλίζει

Έτοιμοι όλοι για όλους θάνατο να δώσουν..

Ξέρω πως δεν θέλησες άλλο την άμυνα,

Θέλησες την υποταγή σ’ εκείνο που σε παίδεψε για χρόνια.

Καίει στις φλέβες σου ακόμα η πίκρα του θανατικού.

Τόσο βουερή που είναι τώρα σαν από σχισμή εκεί όπου  κανείς

                                                                                                 δεν το περίμενε

Να φανεί μικρό λουλούδι

Σαν μ’ αυτό να μιλούσες  μελαγχολικά

Λίγο πριν φύγεις και αφήσεις μες τα μάτια σου ένα μυστικό

Απελπισμένης ηλιαχτίδας που θα λάμψει μέσα σ’ άλλους ουρανούς

Που πέρα εκεί βροντάνε! 

                                                                                        12.5.2008