Ωραία είναι να απουσιάζεις

Μόλις στένευε ο αέρας
τα κλωνάρια των δέντρων φόβιζαν την Τετάρτη αυτή που οδηγούσε
τον Αύγουστο
σε θνησιγενή ζέστα

Και σαν αγκύλες που χωρούν την ζωή την ίδια ολόκληρη,
μάστιζαν το πεπρωμένο μου
με ανάγερτη θλίψη.

Έξη η ώρα το απόγευμα, τουλίπες του ύπνου χρωμάτιζαν
το φως του ήλιου
μ’ αυτοκρατορική πορφύρα

Και στα μέρη που ήμουν έπαιζε
ο χρόνος λευκή μουσική.

Ωραία είναι να απουσιάζεις απ’ τα μέλλοντα

Αλλά τα μέλλοντα
επιβουλεύονται τις παρούσες σκέψεις σου, τις πράξεις

Που δεν μπορούν στην ιστορία όπως πρέπει να καταγραφούν.

Μόνο το γαϊτανάκι των λέξεων επαναλαμβάνει
φλυαρία του χιλιοειπωμένου

Που τσακίζει τα κόκαλα της συνήθειας
και τολμά
μια δόνηση στην γη της φαντασίας
που ελευθερώθηκε.

Όσες μου λείψουνε θάλασσες
θα τις εφεύρω
ανασταίνοντας τα ιστιοφόρα των ιδεών

Και θα πιω το νέκταρ
που μου χαρίζουνε
οι εσπεριδοειδείς εικόνες που ζητούνε
καταφύγιο στην ποίηση..

     8.8.2012