Είναι η ματιά μου που ζητά κι άλλες εικόνες

Ένα ρηχό αθάνατο νερό

Και στην συνοικία την πέρα
σχήματα ορθογώνια παραλληλόγραμμα ευθείες

Που συναντούν από μακρυά τα βουνά.

Επικαλούμαι κάποτε την βοήθεια των πουλιών

Που ξέρουν από ελευθερία, επικαλούμαι

Την μοναξιά μου όταν γονιμοποιείται
από την φαντασία και αφήνει
μια απαλή μουσική

Σαν άρωμα απροσδιόριστο
να πλανάται

Λίγο πριν ξημερώσει.

Απ’ το μπαλκόνι μου που βλέπω πέρα κάνει

Σινιάλο η θάλασσα

Κι η κοντινή Μικρασία απ’ όπου

οι παππούδες μου έφεραν ρίζα.

Στο πρώτο φως οι τιτιβισμοί δασκαλεύουν την αυγή να ορθοποδήσει

Δένοντας πάνω στο κεφάλι το μαντήλι της

Και σφυρίζοντας αδιάφορα τόσο.

Είναι η πλατιά γη με τους φοίνικες

Και τα μισοξεραμένα αγκάθια

Που στέκονται νηφάλια όπως κανένας δεν θα τα πειράξει.

Είναι η ματιά μου που ζητά κι άλλες εικόνες

Για να τραφεί η ευγένεια της που στρέφει
τα πάντα προς το κάτοπτρο της ποίησης..

                                                              Κως 14.8.2012