ΦΙΛΟΞΕΝΙΑ ΣΤΟΝ ΠΟΝΟ

Αυτές οι σάλπιγγες του δειλινού που ακούγοντας τες

η ψυχή μου αναστατώνεται.

Ο Ιούλης που σε κράτησα στην αγκαλιά μου αήττητη.

Ο Ιούλης ενός φεγγαριού.

Το λιανό φως έστελνε

σε άλλες εποχές τα βράχια

κατ’ από την Ακρόπολη

που βούλιαζε και ταπεινά

χάνονταν μες το μαύρο.

Η έμπνευση  έτρεξε στους δρόμους της πολιτείας

με τα φώτα αυτοκινήτων.

Τα παράθυρα έκλειναν σιγά

και μεγάλοι ίσκιοι από άντρα και γυναίκα που θέλγονται του έρωτα

βημάτισαν στην κάμαρη.

Ο σκοταδόγατος εγώ.

Η ζωή μου λέω ρημαγμένη.

Ταπεινός μέχρι τέρμα κάτι έλπισα

από βουερή ψυχή ν’ ανάψει αλλά ο μάταιος στοχασμός

δρασκέλισε τα σύνορα του απόκοτου

και γίνηκε πάλι απόγνωση.

Η ώρα δώδεκα  το μεσονύχτι ψάχτηκα και βρέθηκα μόνος.

Κ’ εσύ που ήσουν;

Με γεμίζει ο πόνος του άδειου ορίζοντα!. 

                                                             Αυλίδα 15/7/82