Να η ασχημάτιστη Άνοιξη,

Εγκαινίασα χαρά των νεφών - η απουσία μου πάντα θα είναι αδιάφορη

Από την πλευρά του φόνου έρχεται ο θύτης αλλά ανδρώνεται

στης κοινωνίας την αγκαλιά

Οικουμενικά γεννιέται το ποίημα

κι ας είναι μια μικρή εθνική περιπέτεια

Απ’ τα πνευμόνια μου φεύγει σαν μια αναπνοή που λευτερώθηκαν μιλιούνια χελιδόνια

Ομοϊδεάτες των γλαφυρών παπαρούνων.

Να η νέα γραφή που συμπράττει με την αλήθεια  στο μέλλον

Να η ασχημάτιστη Άνοιξη,

βαθιά και ανάλλαχτη

με την δοξαστική ηλιαχτίδα

Που ζει κατακτητικά και υφέρπει

στον ουρανό της μαζικής λογοτεχνίας.

Ναι οι λαοί που εξημέρωσαν θηρία αλλά τα θηρία τελικά τους κατέφαγαν

Να η σκέψη μου όχι αβρή πια, σκέψη με γρέζι του πόνου

Που πάνω της έχω εναποθέσει ο έρμος τις ελπίδες μου.

Κλείνω τα μάτια μου και κλείνω τα παντζούρια

Το στόμα μου κλείνω αλλά αυτό που είναι να ειπωθεί

Σχίζει των αστραπών τους ορίζοντες

και δυνατότερο από μένα

Στο φως της αποκάλυψης έρχεται

Νυν και αεί..