Φτωχός που πλούτυνε μέσα του είμαι..

Από την ζέστα και πανταχού Αύγουστος

Συρραφή φωνηέντων χαράς όπως κινώ τα νήματα

Της ποίησης του πρωινού που γυαλίζει
σαν νικελένιο εξάρτημα στον ήλιο.

Φυστικιές μες το πάρκο,
οξείς βραχυσύλλαβοι τόνοι

Πουλιών και έφυγε καλά το αεράκι

Που μίλησε ξανθά στα φύλλα της μουριάς χτες το απόγευμα.

Γεωμετρίες των κηπευτικών και μαυλιστικές περισπωμένες υδάτων

που ζεύονται παρομοιώσεις δύσκολες να μου δοθούν
που σπούδασα χαρά και βγήκε θλίψη.

Χτυπούνε τα τηλέφωνα για να θεσπίσουνε επικοινωνία

εδώ, εκεί- κι ο κόσμος

αφομοιώνει τις ειδήσεις του συνόλου σαν να είναι
απ' την πραγματικότητα να βγει ξύγκι της μύγας..

Οι συγγένειες των χρωμάτων σπέρνουν πανωλεθρία στον στρατό των εντόμων

Κι όλα περίεργα τα βλέπει το οξυμένο μάτι
του περιηγητή.

Πάνω στις λέξεις πλαγιάζω κι είναι ωραίο τούτο το προσκέφαλο
που μου δίνει

Μάγουλο της μανούλας μου να κοιμηθώ γλυκά.

Φτωχός που πλούτυνε μέσα του είμαι..