Έτσι όπως γίνονται φίλοι τα νερά και ο ήλιος
κι ο δεκαπεντασύλλαβος που ζει μέσα μου και με πεθαίνει
Πεντόβολα εκπλήξεων και ξεκλειδώνεται ο ουρανός
Φήμη μάγου έχει ο αέρας
Και το μεσημέρι διαβάζεται απ’ την ανάποδη
όπως καρκινική επιγραφή.
Επινοώ το φεγγάρι κι εκείνο μου καμώνεται τον καμπόσο
Σκίζει τις κουρτίνες μου, ερυθριά
Επάνω στα ντουβάρια στην κάμαρα
Όταν μια κλωστή φαντασίας ζωγραφίζει
το σύμπαν με χρώματα επαγωγικά.
Φυσικά όλα ρέπουν προς μια θεωρία του χάους
Και χάος επί το χάος χαθήκαμε
Από μια ανάγκη για αλληλεγγύη στεκόμαστε
Ο ένας δίπλα στον άλλον και παραδίπλα
από μια αμετάφραστη βαριά μοναξιά..
Αναρτήσεις
2 σχόλια:
Θα μπορούσα να θυμώσω πάλι. Αλλά με ηρέμησε το φεγγάρι σου που "καμώνεται τον καμπόσο".
Αλλά βρε Στρατή ειλικρινά θα ήθελα πολύ να ήξερα αν ζωγράφιζες σε χαρτί αυτά που ζωγραφίζεις με τις λέξεις τι αριστουργήματα θα κρέμονταν σήμερα στις μεγάλες γκαλερί. Εικόνες ανείπωτης ομορφιάς φίλε φτιάχνεις.
Χριστόφορε φίλε μου
Λοιπόν πάντα ήθελα να μπορώ να ζωγραφίζω αλλά ποτέ μου δεν το τόλμησα.
Έτσι κατέφυγα στις λέξεις.
Με έσωσαν δεν μπορώ να πω, μου παραστάθηκαν.
Δεν έχω παράπονο.
Ελπίζω η ζωγραφική μου να επικοινωνεί με αυτούς που εγώ θεωρώ φίλους.
Μόνο μ’ αυτούς.
Μόνο μ’ αυτούς θέλω.
Κατά τα άλλα δεν έχω σκοπό να σεβαστώ τους εχθρούς μου.
Γιατί να σέβεσαι κάποιον που δεν σε σέβεται;
Καλό βράδυ τυραννόσαυρε παππού!
Δημοσίευση σχολίου