ΑΠΟΔΟΣΗ ΧΡΩΜΑΤΙΚΗ ΜΙΑΣ ΝΥΧΤΑΣ ΤΟΥ ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ..Ή ΟΠΩΣ ΣΚΑΡΩΝΩ ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ ΠΡΟΧΕΙΡΑ...
Κάνω τις αναμνήσεις μου δώρο στην νύχτα.
Ο λιγοστός αέρας κινεί νωχελικά ένα παράξενο φεγγάρι.
Τώρα που ήρθες να μείνεις, είναι ωραίες οι τριανταφυλλιές
Και ο μουσικός τρόπος του δειλινού να νομοθετεί για μένα και σένα.
Σπάζουν στην βουλιμία των δευτερολέπτων αινιγματικά λογάκια
Παιδιά της νύχτας, σκιές του πορφυρού ύπνου-
Σκάζουν στις ακρογιαλιές του ποιήματος έρωτα λόγια.
Ακουμπώ το μάγουλό μου στο κουρασμένο προσκέφαλο
Ο χρόνος τρίζει, ο αληθινός χρόνος τρίζει
Φεύγω απόψε από όλες τις υποψίες μου
Ακολουθώ τον εγωισμό των πλασμάτων της νύχτας.
Αν μ’ ακούσεις παραμιλώ και ίσως κάποτε κάποιον να πείσω
Που έχει ανάγκη να ακούσει μια διπλανή του φωνή.
Αλλά είναι τερτίπι της επιθετικής μοναξιάς, τρόπος
Να βουλιάζεις αργά μες το ασάλευτο τώρα
Και να χρησιμοποιείς την σαγήνη των λέξεων σαν
μια αποτροπή για εθελούσια φυλακή σου.
Μιλώ γα κείνον τον ανερμήνευτο λόγο που αναζητούν οι ποιητές
Τα λακουβάκια της θλίψης τους για να γεμίσουν
Πλησμονής αίμα.
Κι όταν στο τέλος μείνει απόσταγμα ποίημα ζεστό
Σαν άρτος που θ’ αποδοθεί στους πεινασμένους
Έλα να πεις ότι αυτά που λέω δεν είναι επαναστατικά διδάγματα
Ενός κόσμου που δεν βλέπω αλλά σε κάνω και καταλαβαίνεις..
Ο λιγοστός αέρας κινεί νωχελικά ένα παράξενο φεγγάρι.
Τώρα που ήρθες να μείνεις, είναι ωραίες οι τριανταφυλλιές
Και ο μουσικός τρόπος του δειλινού να νομοθετεί για μένα και σένα.
Σπάζουν στην βουλιμία των δευτερολέπτων αινιγματικά λογάκια
Παιδιά της νύχτας, σκιές του πορφυρού ύπνου-
Σκάζουν στις ακρογιαλιές του ποιήματος έρωτα λόγια.
Ακουμπώ το μάγουλό μου στο κουρασμένο προσκέφαλο
Ο χρόνος τρίζει, ο αληθινός χρόνος τρίζει
Φεύγω απόψε από όλες τις υποψίες μου
Ακολουθώ τον εγωισμό των πλασμάτων της νύχτας.
Αν μ’ ακούσεις παραμιλώ και ίσως κάποτε κάποιον να πείσω
Που έχει ανάγκη να ακούσει μια διπλανή του φωνή.
Αλλά είναι τερτίπι της επιθετικής μοναξιάς, τρόπος
Να βουλιάζεις αργά μες το ασάλευτο τώρα
Και να χρησιμοποιείς την σαγήνη των λέξεων σαν
μια αποτροπή για εθελούσια φυλακή σου.
Μιλώ γα κείνον τον ανερμήνευτο λόγο που αναζητούν οι ποιητές
Τα λακουβάκια της θλίψης τους για να γεμίσουν
Πλησμονής αίμα.
Κι όταν στο τέλος μείνει απόσταγμα ποίημα ζεστό
Σαν άρτος που θ’ αποδοθεί στους πεινασμένους
Έλα να πεις ότι αυτά που λέω δεν είναι επαναστατικά διδάγματα
Ενός κόσμου που δεν βλέπω αλλά σε κάνω και καταλαβαίνεις..
9.8.2011
Αναρτήσεις
2 σχόλια:
Ξέμεινα από λέξεις ήχου είναι, είτε άηχες που θα μπορούσαν αν υπήρχαν σε κάποιο υποθηκοφυλακείο , να τις αποσύρω για να αποδώσω με την προσήκουσα ακεραιότητα τα συναισθήματα που γεννήθηκαν εδώ, διαβάζοντας με όσα μάτια επιστρατεύει κανείς, και με όσες τις ψυχές του έχουν χαριστεί για να βιώσει την πληρότητα της ικανοποίησης που χαρίζει ένα ζωντανό κόσμημα.
Ξέμεινα Στρατή. Οι παραπάνω μακροσκελής πρόταση είναι κτισμένη με τα ύστατα "λεξο-λιθαράκια" που βρήκα.
Καλό σου βράδυ φίλε μου.
Τόσο κολακευτικά λόγια που αρχίζω και ντρέπομαι.
Κι αν κοκκινίσω; Δεν με σκέφτεσαι; Μιλάς μωρέ εσύ με το αστείρευτο χιούμορ που τους κάνεις όλους να χαμογελούν;
Ε δεν είμαστε καλά!
Σ’ ευχαριστώ πάντως γιατί όταν άνθρωποι σαν εσένα αναγνωρίζουν την αγάπη μου για τις λέξεις ξέρω ότι κάτι πέτυχα.
Να είσαι καλά φίλε μου Χριστόφορε!
Δημοσίευση σχολίου