Μετακινώ το βάρος της αβύσσου.

Πίσω από τις σκοτεινές γαλαρίες ο ήλιος είναι πάλι εκεί·

τελειώνει την ευθύνη του, κάνει

το δίκαιο ορατό

Μισοκοιμισμένες αίγες πίσω από τις σκουριασμένες λαμαρίνες

Στο σκαρφαλωμένο στο βουναλάκι μαντρί,

κάποτε ανησυχούν μ’ ένα βέλασμα..

Οι ελιές ξεφορτώνουνε πάθος και πλούτο.

Το χώμα ανοίγει τις πύλες του να χαμογελάσει η Δήμητρα.

Όλος ο μύθος ανασυγκολλάται και ανασκευάζει το αμαξίδιο της ιστορίας του τοπίου.

Ο βοσκός σφυρίζει χαρούμενος και μαλώνει τα σύννεφα.

Οι λέξεις μου ταιριάζουνε με τον κρασάτο ουρανό.

Ο χρόνος παρομοιάζει στην φωτεινή άποψη της ψυχής.

Τεντώνω ένα τόξο και χτυπώ.

Το βέλος μου είναι κυκλώπεια ηλιαχτίδα.

Μετακινώ το βάρος της αβύσσου.

Κανένα σχόλιο ανίδεου από όρεξη εμπνεύσεων δεν με ενδιαφέρει.

Στο καβούκι της σιωπής μου κλείνω

Τραγούδια της καρδιάς. Στο μαξιλαράκι των ονείρων

Κοιμίζω τα παιδιά του πεπρωμένου μου.