ΛΈΧΑΙΟ..

Είναι πράγματα δύο που το ένα αποκλείει το άλλο και στην σύντηξή τους
είναι σαν ένα ποίημα όπου ομονοούν όλες οι λέξεις και ας είναι πολύτροπες.
Μετά σου λέω "Καλημέρα!"
Και κατηφορίζουμε κατά εκείνο το παλιό λιμάνι που ακόμα φαίνονται
των τειχών του τ' απομεινάρια.
Απόλυτο πρωί!
Ο αέρας σκουντά τα μαλλιά σου:
ζεστός, μειλίχιος- σαν να 'ναι κάτι από σένα να κλέψει.
Υπάρχει μια αντιδικία στον ουρανό:
σμήνος πουλιών ξιφομαχούν αρπάζοντας μια ιδέα γαλάζιο.
Ένα λουλούδι αναμμένο μες την γλάστρα της αυλής
συμβολίζει εκ νέου το έαρ.
Απόλυτο, μεγάλο μεσημέρι!
Και όπως πλέουν τα παλιά σκαριά επάνω στην αρχαία θάλασσα
μια αλκυόνη είναι ζωηρά σκεπτόμενη να αντισταθεί σε όλα
με την πουπουλένια ψυχή της -
πριν γίνει οριστικά μια ρίμα του ανέμου το απόγεμα..
Δύει ο ήλιος. Ξυπνούνε και κινούνται κατά την πλατεία τα αγάλματα.
Ένας τριγμός ανάμεσα στα χόρτα
γεννά την σαύρα της σελήνης που έρπει.
Σκοτάδι των ανέμων- των ψυχών σκοτάδι.
Τα φεγγάρι κρατά τα κλειδωμένα μυστικά του
και τα εγγράφει στον απέραντο ουρανό.
Απόλυτα βάρβαρη διδάσκουσα νύχτα
με τους ηθοποιούς της τραγωδίας της..