Αναγνώθεις καλοσύνες μέσα σ' έναν άξεστο καιρό..

Οι αγωνίες σου συνθέτουν από μόνες τους δηλητήρια

και μετά καταλαβαίνεις την σάρκα

που γερνά,

την νιώθεις

καθώς καμιά στιγμή

δεν την υπερασπίζεται

και ζεις

την κουρασμένη της παράδοση, ενώ

τα λουλούδια ανθίζουν,

κομπάζουν για το μεστό,

δυνητικό τους άρωμα

και οι μέρες

στοιβάζονται όπως πετρώματα

που λαμποκοπούν

στα όρη και στις πλαγιές του αξόδευτου χρόνου.

Τότε είναι γεράματα με ψυχή που δεν λέει να γεράσει

τότε είναι να νιώθεις πως είσαι και πάλι μαθητής

σε κείνα που δεν χόρτασες να τα σπουδάζεις-

και σ' αρέσει αυτό,

σε κάνει να νιώθεις πολύ σπουδαιότερος

που αναγνώθεις Καλοσύνες

μέσα σ' έναν άξεστο καιρό..