Ζήτα απ' τα πινέλα σου να γίνουν τα φουρνέλα σου..

Ζήτα απ' τα πινέλα σου να γίνουν τα φουρνέλα σου· φωνή

που την ανακαλύπτω να με συναντά

πίσω από τους βράχους, κάτω από τα γάργαρα νερά, στο μιλητό

φως, στο αμίλητο

πέτρινο άλγος, στην κάθετη

ρωγμή του φαραγγιού, στην πλάγια

βροχή που μπουμπουνίζει πάνω απ' τα φυλλώματα, στο σημείο

που στέκεται ένας ημίθεος και τραγουδά

αόρατος πίσω απ' τις δοσοληψίες

του παρόντος με τον χρόνο τον επερχόμενο.

Χθόνιο τσακμάκι που ανάβει το επίρρημα της χαραυγής,

στην χλωροφύλλη που σε όλα αντιστέκεται

αντιστοιχεί μια ευφορία καλλικέλαδη, όπως

ποιήματος η μουσική, την ώρα

που τα πάντα δικαιώνουν την κατάληξη

και την επιθυμία να είναι ο ουρανός πιο προσιτός.

Τα είδα και τα είπα- ζήτα

απ' τα πινέλα σου να είναι τα φουρνέλα σου- και ανατίναξε

αυτήν την θλίψη που δεν οδηγεί και πουθενά, ζήτα

να εγκολπωθείς το άχραντο μυστήριο των προσοδοφόρων βρύων

που βελάζουν αποφασιστικά μέσα

στο μεσημέρι, αφήνοντας

και την ψυχή και την καρδιά σου να γελά

μπαρουτοκαπνισμένα ευτυχισμένη..