Κάποτε κλαίει μες
την ησυχία της η νύχτα· οι εκκρεμότητες
Της θάλασσας ξεβράζονται
επάνω στην ακρογιαλιά· φώτα
Της παραλίας,
νυσταγμένες τζαμαρίες, καφενεία
Παρόχθια, παρέες
που παίζουν χαρτιά.
Τα απογεύματα οι λόφοι
σχίζονται σαν καθρέφτης που δεν αντέχει το είδωλο·
Η άμμος κρατά τα ίχνη
των πελμάτων·
Κραταιή είναι η λιακάδα
και η σιωπή.
Στον φράχτη άφησε η
σφήγκα το κεντρί της ξεθυμασμένο·
Ο παφλασμός των κυμάτων
γκρέμισε την φωνή του πελάγου·
Τα αποστήθισα όλα,
τα ζωγράφισα·
Μία παράγραφος
μετανιωμένη έκανε την ζωή μου μηδαμινή..
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου