Ο Χρόνος..

Σήμερα πάλλονται τα φωνήεντα και όσο περισσότερο τα ψαύω

τόσο μου γλιστρούν

ανάμεσα στα δάχτυλα

και κυλούν

προς το πάτωμα

υφαρπάζοντας την ασθενική φωνή μου.

Τα είχα ταξινομήσει σαν τζιτζίκια στοιχημένα

πάνω στον κορμό ενός δέντρου-

μου τραγουδούσαν, μου έγνεφαν

με τις γλυκόπικρες λυρικές τσιρίδες τους-

Τώρα αγκυλώνουν και στέκονται

χλευαστικά

σαν μικρές αναποδογυρισμένες πινέζες

που απειλούν

αν περπατήσω ξυπόλυτος.

Έτσι το ποίημα μου υποδένεται και βαδίζει

προσεκτικό

ανάμεσα στους αρμούς από τα πλακάκια

που γυαλίζουν

και με απάγουν από το δωμάτιο

κατά τον φθινοπωρινό σκηνοθέτη Χρόνο..