Έρχομαι πεισμωμένος λοιπόν, να εξαγνίσω
Αυτά τα ζοφερά μυαλά που ζουν θλιμμένα
Κάτω από τον ήλιο κάθε εποχής.
Σβήνω την μοίρα και τα δάκρυα
Σβήνω τον μελαγχολικό βρόγχο γύρω απ' τον αυχένα του θάρρους
Ο αέρας φυλά τις επιστολές προς τους ενάρετους
Υποβόσκει μια θρησκεία ψυχοπονιάρικη
Πίσω απ' τα λεχθέντα μου
Φτάνω να κοιμηθώ κάτω από το κρύο φεγγάρι
Σκοτεινιάζει το σύμπαν μου
Δακρύζω
Είσαι μακρινή σαν άστρο
Μπελάς στον ποιητικό κυκεώνα μου..
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου