Φθινόπωρο..

Φθινόπωρο εγνωσμένο πάνω στις πευκοβελόνες-

Το αντίπαλο δέος του κινεί τα νήματα της βροχής,

Α μητρικό πρωτοβρόχι, α πατρικέ θυμέ του ουρανού!

Λερωμένοι δρόμοι, λασπωμένα ασύμφωνα πεζοδρόμια-

Αντίλαλος του νερού μες τα αυτιά των φυτών·

Βρέχει μες την καρδιά της μέρας,

η κάθε ώρα μαθαίνει να αναγνώθει το ψιχάλισμα·

Πόλη ντεραπαρισμένη μες την αγωνία των συστημάτων,

Πόλη φρεναρισμένη μες τον ρυθμό της αποξένωσης,

Πόλη πολεμική, αφιλόξενη, ταπεινωμένη,

Πόλη βαρκούλα στον ωκεανό.

Στον ουρανό σκοτείνιασε, έπιασαν δουλειά οι ερινύες,

Τα πουλιά σκαρφάλωσαν πιο ψηλά

Ο θεός τα παραστέκεται, ο θεός τα προικίζει με χάρη

Καθώς κουρνιάζουν ταλαιπωρημένα μέσα στα κλαδιά

Αθώα, αθωότερα, αθωότατα.

Βρέξε Σεπτέμβρη τις τύψεις σου, πέθανε το καλοκαίρι,

Μια πένθιμη βροχούλα παρασέρνει των ποιημάτων την ευθυκρισία ως της γης το αλφάδιασμα·

Όσα που λέω με παρρησία, πια δεν μου ανήκουν-

Ανήκουν σε μια αντίφαση που με γεννά και που, με πείσμα, με θρέφει..