Τίμημα μιας φτωχής πατρίδας…

Υπάρχουν σύμπαντα που θα τα εξερευνήσω μόνο με την καρδιά μου·

μόνος, απόμακρος από όλους και όλα, λυπημένος,

θα στραφώ κατά κείνο που δεν λέγεται ούτε

ποτέ και έχει ειπωθεί·

κομματιασμένος στον ορίζοντα, ματωμένος

από τον πόνο των φίλων, εγώ

πληρεξούσιος των αθώων, πλάνητας

και προσφυγάκι μες την χλεύη του κόσμου.

Ποίηση πού με προστάτεψες και πού με άφησες να πληγωθώ,

να διαμελιστώ, να συρθώ πληγιασμένος, αιμόφυρτος

πάνω στην λασπωμένη γη, όταν

τα κράτη ασφυκτιούσαν μες τα σύνορά τους και οι πληθυσμοί

έκλαιγαν βουβά κάτω απ' τις νύχτες του ουρανού;

Κακοφορμίζει η πληγή του πλανήτη,

στο αέρα οσμίζεσαι το σάπιο καθεστώς των ταμείων,

αποφορά σε πιάνει απ' τα ρουθούνια,

τα κανόνια μόνο μιλάνε,

σκληρός φθόγγος η βοή των κανονιών.

Κι εσύ πατρίδα μου ευτελισμένη,

κάποτε δίκασε τους προδότες σου, κάποτε

δώσε στα δικαστήρια τον λόγο, κι άσε

τους υβριστές να χαθούν μες την μαύρη ομίχλη

του θανάτου

κι όρθωσε το ανάστημά σου,

ανάστημα ιδεοφόρο μες τους νέους καιρούς,

φέρε την μαγεία της δόξας σου ως το σήμερα, ξαναγεννήσου

από του μηδενός την ακίδα, σαν

ένα τραγούδι παγκόσμιο, ένα τραγούδι

των λαών

του δίκιου,

που σηκώνουν στην πλάτη τους

το βαρύ τίμημα της φωτιάς που ζεσταίνει

την καρδιά των φτωχών..