[Όλα για μας συνεχίζονται…]

Ο άνεμος γυρνά στο σπίτι παρασέρνοντας

τα τοπία και το φθινόπωρο

που μένει στενάχωρο πίσω

από την θλίψη των δέντρων.

Επέστρεφε όπως παλιά κι εσύ, άνοιγε

την πόρτα και γλυκομίλα μου, άφηνέ με

να σε κοιτώ και να αισθάνομαι πως τίποτα

δεν άλλαξε, όλα είναι τα ίδια, η ζωή

συνεχίζεται μ' έναν ρυθμό που τον συνηθίσαμε χρόνια

και χρόνια

και,

πια,

δεν μας παραξενεύει.

Άφηνε όλα τα ενδεχόμενα ανοικτά, σαν

να μπορούμε να είμαστε, κάτι ώρες,

ευλογημένοι, κοιτάζοντας

έξω απ' το παράθυρο την βροχή και τα πεσμένα φύλλα

πάνω

στις πλάκες του πεζοδρομίου.

Ξημερώνει τώρα που γράφω·

η νύστα έφυγε και πήγε κατά τα κλαδιά

που ψιθυρίζουν κάτι κουτσομπολιά ακαθόριστα καθώς

η μέρα τα σβήνει πιάνοντας

δουλειά στην επιχείρηση του κόσμου.

Όλα για μας συνεχίζονται…