Γυναίκα των ευχαριστιών…

Αδειάζουν τα μάτια, η γη ξεραίνεται

όπως φλοιός καλαμποκιού και

ραγίζει, ζει τον τρανό εφιάλτη της, συννεφιάζει

στην παρούσα στιγμή της, ποιός

είναι που συντελείται στο δράμα του

ο κόσμος; Κι εσύ

Γυναίκα των ευχαριστιών, θέαινα,

που ακουμπάς την μουσική

Ψυχή σου μες τους ουρανούς, ο λυρικός

πόνος μου βρίσκει σε σένα έκφραση και δρόμο-

ασυναγώνιστο Ύψος που κατακτώ μόνο

με των αισθήσεών μου το βέλος- έλα

ανάμεσα απ' τα νέφη που δεν κοιμούνται, αγκάλιασε

το παγωμένο φεγγάρι και στρέψε

τα κάτοπτρα των ελπίδων κατά τον Νοτιά

του Πόλου που

για ένα τραγούδι σου ακινητεί και

συγκλονίζεται,

φτάνοντας

εσύ στον εαυτό που κατακτά ένας μύστης όταν

των Μυστηρίων τον απορροφά η Διδαχή..