Τοπίο…

Μύριζε το ψημένο καλαμπόκι, του αλατιού

Η αψάδα, καλοκαίρι γαρ, όλες οι γεύσεις σε εγρήγορση,

Τερπνό μεσημέρι, καραμπάμ ο ήλιος επάνω στις ταράτσες,

Πεταλούδες πετάξαν ανάλαφρα στον μηδενικό χρόνο της έκπληξης,

Ο αέρας διέθεσε τα πνευμόνια του να φωλιάσουν πουλιά

Μαγικά, όπως που ήρθαν από γη επαγγελίας.

Ήσουν εκεί κι εσύ, σε είδα,

Ανέβαινες τα σκαλοπάτια, βγήκες στο φωτεινό μπαλκόνι σου

Και υπενθύμισες στους πάντες τι σημαίνει να σε αγαπάνε.

Το μεσημέρι σταθεροποίησε το κάθε κελάηδισμα-

Ιδρώτας πάνω στα κορμιά,

Ερωτευτήκαμε κάποτε, κάποτε ήμασταν πολύ ευτυχισμένοι-

Τα γαρίφαλα γέμισαν τον αέρα με φιλοδοξία-

Το τοπίο κερδήθηκε από εκείνο που ήταν τελικά

η επιθυμία μου..