Η μελαγχολική ψυχή των ποιητών…

Είναι οι επίγειες παραστάσεις της μελαγχολίας

που ξεπερνούν την ψυχολογία και είναι

κάτι άλλο πια

από μια οδύνη που τρεμοσβήνει κάτω

από την εξουσία του Χρόνου-

Είναι ο εαυτός, χάνοντας την τερπνή του συνείδηση,

Άδειος από οποιαδήποτε έννοια, ο εαυτός

Που διογκώνει την μολυσματική του κατάθλιψη

Και είναι ο μεγάλος απών από όλες τις πράξεις-

Η σκέψη λιώνει το μέταλλο της φαντασίας και το χρησιμοποιεί

για ν' ανέβει λίγο ψηλότερα, πιο κοντά

στον θεό, πιο κοντά

σε ένα όρος συμβολικό όπου η επιθυμία γίνεται

θρησκευτικό μανουάλι για να καούνε κεριά

κοντά στα λατρευτικά αισθήματα που μαρτυρούν

μέγα θεό

και προσδοκώμενο έλεος-

Είναι η Ποίηση, το παράξενο δώρο

που φέρει σε έκσταση τους παραμυθευτές που αναζητούν

το τάχαμου καταφύγιο

για μια ψυχή που είναι όλων κι είναι η δική τους..