Ομπρέλα…

Επάνω στην ομπρέλα σου γελάει η βροχή

Τόσο μένος του ουρανού που πουθενά δεν χωράει

Εσύ βαρυγκωμάς αναπολώντας την άνοιξη

Ή το λιανό καλοκαίρι που βλασταίνει η μουσική μες την καρδιά σου-

Τώρα το νερό είναι λυγμός του ολέθρου

Μπλαβίζει κάτω από τα αντιφατικά σύννεφα, αναστατώνεται

Είναι μια διαμαρτυρόμενη γαλήνη που διαταράχτηκε

Στην ψυχή σου μια θλίψη στην καρδιά μου ένα καρφί που πονάει.