Κινείς τα πάντα, μέσα μου, από μακριά..

Ποιόν χορό κινεί η μέρα κι εσύ υπερίπτασαι της πραγματικότητας ατιθάσευτη σαν ειμαρμένη με την μαύρη εσθήτα σου;

Σώμα άστρο, σώμα άυλο και με βάρος μιας τόλμης που ζητά να απελευθερώσει

ένστικτα και ήξεις αφίξεις του φωτός.

Ανεμίζουν τα μάρμαρα, καμία ύλη δεν είναι στατική, η αρχιτεκτονική βελάζει, τόση αθωότητα συσσωρευμένη μες την μουσική

του οικοδομήματος- κλέβω

Την εικόνα σου και σου την επιστρέφω, αφού

δεν είσαι εκεί που θα ήθελα, και κάνεις

να φαίνομαι σε όλα ανήμπορος και τώρα ακόμα..