Ανησυχώ…

Τίνι τρόπω μ' ακούς;- αφού

συνδιαλέγομαι

μόνο με τον φθαρμένο εαυτό μου

πια..

          Μπορεί να έγινα ένα άγαλμα, από εκείνα

που αργούν μες του μουσείου τις αίθουσες, ή περιμένουν

κουβέντες δίπλα τους να ακουστούν

από ένα πλήθος που θαυμάζει την κατατομή τους.

    Δύσκολος ακανθώδης ο αιώνας.

Κλωτσούν αέρα ουτοπίας τα παπούτσια σου.

Ο έρωτας για μια πεντάρα παίχτηκε και πάει πια.

Ένα φιλί σου έκλεψα μια μέρα και το έχω στο μυαλό μου θησαυρό.

Ανησυχώ πού και πώς αλήθεια υπάρχεις

μέσα σε μια πατρίδα απλουστευμένη

από τον διαιρέτη

της φτώχειας της..