Είσαι η μάνα όλων των παθών...

Τα ηχηρά δευτερόλεπτα πετούν πάνω απ' το μισόσβηστο σκοτάδι

της μέρας

ο χρόνος αμαυρώνει το τωρινό έκπληκτο άνθος

του λόγου

Γίνονται όλα- για να εξακολουθούν να υπάρχουν- γαλάζια

Ο άνεμος από παντού τα τρυπά

Στις ταράτσες ανεμίζουν σαν λάβαρα καθαριότητας οι μπουγάδες, ο γείτονας

Παραμονεύει πίσω απ’ την τζαμαρία          τα ωραία βυζάκια σου να δει.

Σκύβεις να πιάσεις τα απαλά  ωραία ασπρόρουχα σου

Κυρτά οι επιθυμίες των οξυγονούχων στιγμών θέλουν να σε κατασπαράξουν

Ψήνονται οι ορέξεις για πάρτη σου       ανήκεις σε μια απίστευτη πλάνη

Είσαι η μάνα όλων των παθών.

Μπλέκω το παρόν με το βαθιό ρίγος που συναρπάζει την ντελικάτη σελίδα μου

Κατά πάσα πιθανότητα πάλι θα σφάλλω      αλλά ποιός κόπτεται; Αξίζω

Ένα λάθος που να αποτελεί εισιτήριο
για μια ευαγγελική και που με φέρνει κοντά σου

με πάμπολλους τρόπους

ωραιότατη κόλαση