ΠΟΛΗ ΤΗΣ ΑΝΟΙΞΗΣ.

Από ήχο σε ήχο ένα απίστευτο κενό, μια χασμωδία

που κρεμιέται ανάποδα,         

επάνω απ’ τα ανθισμένα δέντρα που γερεύουνε

να πουν τον ήλιο για εραστή τους.

Τα παιδιά που παίζουν μέσα στον φαρδύ ορίζοντα·  κι η θέα

πλημμυρισμένη μαργαρίτες, παπαρούνες, χαμομήλια:

ένα ευαγγέλιο της ανθισμένης γης!

Ζαλίζουνε τα χελιδόνια μου την όραση.

Κρατούν σημαίες

που η τσαχπινιά τις λερώνει.

Καθώς βουτούν λιγάκι πάνω απ’ τα νερά, λιγάκι

πάνω από το απρόσμενο που δεν το ξέρεις δευτερόλεπτο.

Τι θα γίνει;

Όλα εξηγούνται απλά! Λίγο πριν

να πιστέψει ο ήλιος πια στα κατορθώματά του και ψηλώσει

παίρνοντας πάλι αυτή την Πόλη που την έχασαν και δάκρυζαν συνέχεια

οι παππούδες  μας           

μόλις και να την θυμηθούν!

                                                                        17.5.2008