ΠΟΙΗΣΗ.

Στην γυμνή σου κνήμη η θρασεμένη τσουκνίδα

σαν έχιδνα επιτίθεται.

Το άγριο φαρμάκι της ποτίζει

όλο το δέρμα που με κοκκινίλα απαντά.        

Τρέχεις..

Ακόμη μες το μονοπάτι και ακόμη μες τον άνεμο

και μες τα όνειρα ακόμη αμετανόητε!

Με υπεροπλία πουλιών μες το βαρύ κεφάλι σου

δοξολογείς ετούτην την θεά

που με τις λέξεις σε λυτρώνει!

Μ’ έναν φίλο άνεμο περπατάς μες το ανέσπερο φως

που διχάζει τις γύρω μυρσίνες!

                                                                 18.5.2008