ΚΥΡΙΑΚΗ

               

Τώρα φωνάζω και μ’ ακούει ο άνεμος

Και

Μια τρύπια Κυριακή

Δηλητηριάζοντας τον εαυτό μου με μια μουσική

Τρελή

Κ’ έναν εγωιστικό κύκλο χωρίς κέντρο

Ποιος θεός  θα βρεθεί για να πάρει

Στην αγκαλιά του ένα όνειρό μου κατουρημένο,

Όταν σκοντάφτει η λογική στο πεζουλάκι της αγάπης

Όρθιες κοιμισμένες σκέψεις μέσα στο καθημερινό

Καρβέλι όταν πεινάμε,

Όταν ξυπνάμε από τον λήθαργο και δεν είναι

Ένας στο πλάι μας

Φωνάζουμε «Αγάπη», ο ορίζοντας μεγαλώνει,

Απέραντος…

                                                  24.7.1983

                                                  Ζούμπερι