Ο πολύς ήλιος και ξεκουμπώνεται λιγάκι το πουκάμισο·
στα ρηχά του μυαλού περπατά μια εύκολη σκέψη·
το επιφώνημα γίνεται σαν θαυμαστικό,
κρεμασμένο ανάποδα
στα τσιγκέλια της γλώσσας.
Το κορίτσι
με το στήθος του ώριμο φρούτο
χωρίς περισπωμένες ηθικής
και την κοιλίτσα του έξω-
προκαλεί
να ανάψουν οι πόθοι.
Ωραία μαλλιά και τα μάτια ωραία
και τα χείλη που θα φώναζαν «πάρε με»
αν το επέτρεπε η στιγμή.
Τώρα μέσα στο βλέμμα μου ζωγραφισμένα!
Θέλω να ξέρω πόσο καίει μια φωτιά!
Ακολουθώ τον πόθο όπως με προστάζει!
Γίνομαι του έρωτα δαυλός!
20.5.2008
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου