ΑΜΦΟΡΕΑΣ ΤΟΥ ΖΕΦΥΡΟΥ.

Ο ποταμός της νύχτας εκβάλλει με τα αστέρια του μες τον ωκεανό μιας ανερμήνευτης αιωνιότητας.

Κυλούν τα νερά του -

Αθροίζοντας χρόνο μες το μάτι του απλωμένου γύρω μας διαστήματος-

Ένα ζουζούνι ανεμοδαρμένο πάει εκεί που το φως λιγοστεύει-    

Χύνεται μες τον αμφορέα του ζέφυρου…

Τις ελπίδες μου κρατώ-

Σαν νεογέννητα παιδιά που μόνο εγώ τα προστατεύω.

Ξηλώνονται μέσα μου της ευτυχίας τα υφάσματα.

Οι ραφές τους μαρτυρούν αγωνία.

Δακρύζω να το ξέρω:                 Καλύτερα

να ζεις με ψευδαισθήσεις τσαρλατάνου

που σ’ όλα είναι αδιάφορος και μόνο ξέρει

να μοιράζεται αυτούσια την ξενοιασιά.

Όπως περνούν τα χρόνια θα μου λείπει λίγο-λίγο

και το φως που αποκαλύπτει και το φως που δεν μαρτυρά

τα πράγματα.

Μες την καρδιά μου

καίει η αινιγματική φωτιά

που οργανώνει να χαθώ τον αγχέμαχο πόθο.

                                                                     22.5.2008