ΜΕΓΑΛΩΝΟΝΤΑΣ

                     Άκουσε λόγια τώρα που τ’ αστέρια όλα σαν συνωμοτούν

Έρχονται μες την νύχτα όπως ύποπτες γυναίκες

Να αγκαλιάσουνε κι εμάς σαν δεύτερους

Πάντα ερωμένους.

Δες! Αυτός είναι ο κόσμος σου: μια πένα

Βιβλία, χαρτιά, μολύβια,

Μία βοή από κρύσταλλο μελαγχολίας

Κι εσύ σπουδάζεις των ανθρώπων πόνο.

Κι όμως….   

                    ήταν ωραία σαν ήσουνα παιδί

Αδιάφορο για των μεγάλων τη σοφία

Και πέταγες στο πλάι βότσαλο πλακουτσωτό

Για να χοροπηδάει πάνω στην ήσυχη

Θάλασσα.

Ήταν ωραία σαν δεν ήξερες καθόλου

Από πού ορμάει ο θάνατος,

Πού ξεγράφονται όλα,

Πού αγκυλώνει η τριανταφυλλιά…

Μετά σιγά σιγά που κάηκες

Δοκίμαζες με την αφή τα πάντα.

Έβαλες χρόνο πιο μακρύ προτού ξυπνήσεις την αντίδραση

Έφυγες απ' την χώρα του αθώου.

Και τώρα πια με τα γυαλιά ενός πρεσβύωπα

Κοιτάς με αποστάσεις άλλες και τα πάντα.

Γίνεσαι όλο πιο σοφός. Όμως

Διακρίνω μια οξείδωση των αισθημάτων:

Βαραίνεις κι επιμένεις όλα να τα θέλεις να ακινητούνε-

Εσύ που χόρευες το σύμπαν όλο με εκρηκτικές φιγούρες του μυαλού…

                                                        27.7.2007