η ποίηση εκδικείται για όλη την χαμένη Ομορφιά του κόσμου…

Ένα μαντρί εκεί που ναυαγούν τα πέρα σύννεφα

Ένα μαντρί που έκλεισε τα σκόρπια άσπρα αρνιά του.

Βάφει τον φράχτη του γαλάζιο.

                  Κάπου κάπου

                  Ένα αεράκι δραπετεύει από την λερωμένη του αυλή

                  Και κάνει το τοπίο γύρω ρόδινο.

                  Ακούγεται μια μακρινή φλογέρα..

                  Άνθρωπος είναι τάχα ή ο Θεός;

Σαν σουρουπώνει

βελάζουν οι αμνοί και αλυχτούνε οι σκύλοι

Εκείνα τα πελώρια τσομπανόσκυλα που φοβίζουν ως και την κακότροπη νύχτα.

                  Όσα πεις είναι μηδενικής σημασίας.

                  Ας χαρούμε μονάχα τα χρώματα που έχει η Δύση.

                  Τα πουλιά πετούν βιαστικά και κουρνιάζουν μες την γαλήνη των δέντρων.

Είσαι πεπεισμένος υπάρχει προστατευτικός μέγας Θεός..

Κι η ποίηση

που εκδικείται για όλη την χαμένη Ομορφιά του κόσμου…