ΑΓΩΓΗ

Σχολείο που πήγα μέσα στις δοξαστικές ανατολές

Αναζητώντας

Σπάρτη του βίου μου..

Νερό, αίμα χοϊκό

Που σε λάτρεψα νίβοντας το πρόσωπό μου

Πώς χώρεσες μες την ψυχή μου θέληση

Ζωής, πώς ανέβηκα

Σκαλοπάτια του ύμνου

Παλεύοντας να σ’ αποδώσω

Στου στίχου αυτόν τον αργαλειό;

Ξυπνούσα πάντοτε νωρίς- μη δεν προλάβω

Ν’ ακούσω ένα πουλί

Μην μου ξεφεύγει ο ήλιος

Που αναγορεύτηκε θεός μέσα στην μέρα, μέσα στην καρδιά μου.

Άπλωνα όλα τα λόγια μου όπως ψαράς

Που ανασύρει πάνω στο καΐκι του όλα τα δίχτυα

Και το μικρό διαλέγει ψάρι να επιστραφεί

Στον ουρανό της θάλασσας.

Θα φάνταζα παράξενος με τόση αρπαχτική ματιά

Να εφορμώ ολόγυρα                 

                                                 αναζητώντας

Σπάρτη του βίου μου..

Να πιω το νέκταρ του φυλλώματος να υποταχτώ

Στο χρώμα απ’ το λουλούδι που περήφανο

Γράφει διθύραμβο ελληνικό με φως και χοϊκό

Αίμα.

Μα…

Έτσι ήμουν καμωμένος.

Τέτοιος πηλός μου έλαχε.

Συγκινημένος  μπρος τον άπεφθο ναό του δέντρου

Με μία θρησκεία ανέμου τα χαράματα

Κι οι κίονες αυτοί από κυπαρίσσια κι έλατα

Να κρατούν αετώματα ουρανού και αιώνων σοφία.

                                                      6.8.2007