ΚΑΤΟΠΤΡΑ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ

   Τα γενναία μαχαίρια κόβουν

Φέτες λεπτότερης αλήθειας. Σαν

Γρανάζια οδύνης. Ένα σούρσιμο

Ακούγεται μόνο

Πάνω στο ακόνι του μυαλού,

Τ’ όνειρο δεν υφίσταται παρά

Μέσα στο δίχτυ των ερώτων

Που έχουν μια πυρίμαχη ομορφιά-

Ένα ευαγγέλιο του ματιού

Νεότητα του μύθου ή του θρύλου

Εκείνη που μετέχουμε από την μια μεριά της

Η άλλη που μας διαφεύγει είναι

Το νήμα Αριάδνης

Κι όλα λαβύρινθος εδώ!

Αφαιρέσεις που καταλήγουν πρόσθεση,

Μίγμα εκρηκτικό ψυχής και θάρρους,

Ο θάνατος δεν κουράζει ποτέ μάλλον ανακουφίζει,

Περισσότερο χαρισμένος παρά αποκτηθείς,

Φέρνει του λόγου το αίνιγμα στην λύση του,

Μες την σαγήνη του της άμετρης σιωπής.

Κι από γύρο σε γύρο όλων των χρωμάτων η μορφή

Που η ενότητα σπουδάζει, σαν

Παλίμψηστο ξυστό, ανακαλύπτοντας

Κάτω απ’ τον νου ενός τον νου ενός άλλου,

Μαγείες της σοφίας, πονήματα

Ανθρώπων και αγγέλων, θρησκειών

Τεχνάσματα

Σβήνονται, ξαναγράφονται: όλων

Των πραγμάτων και των ιδεών

Οι αποχρώσεις…

Και τα κάτοπτρα που θα στραφούν αργά, σαν να γεννάνε ήλιο

Μέσα στην μέρα ακινητώντας

Τον χρόνο.. Θα κοιταχτούμε σαν αδέξιοι μαστόροι

Πριονίζοντας το παρόν,

Αφήνοντας τον ενεστώτα κατά μέρος

Φτιάχνοντας λίγο ύλη από μέλλοντα.

Άθικτη θα μείνει μόνον η ψυχή-

Ολοένα υψώνεται σαν σημαία

Πολεμική. Κι είναι η μόνη που ξέρει

Πόσων ακίνητων πραγμάτων είναι η κίνηση,

Από πού πηγάζει αυτός ο ποταμός

Της ζωής-

Που τον νέμομαι σαν

Σταφυλιού ρόγα,

Χυμού ουσία,

Απείρου θυμίαμα…

                                                

                                          26.7.2007