ΤΟ ΣΠΙΤΙ

                         Ένα παλιό σπίτι κατοικώ

Που το 'φαγε από την μια μεριά

Της σελήνης ο λευκασμένος σκύλος

Και την αριθμητική των παιδικών μου χρόνων αντιγράφω

Μέσα σε όνειρα χωρίς ειρμό

Ένα μυαλό που άνοιξε για να πετάξουνε

Σαν τα πουλιά οι μνήμες

Τοπία που ήπιανε το φως τόσο πολύ που μέθυσαν,

Σιωπές που με μεγάλωσαν στα σπλάχνα τους

Σκάβοντας όπως τυμβωρύχος-

Κι ένα λαγήνι αθάνατο νερό που όμως δεν πίνεται

Γιατί αρμόζει σ’ έναν ήρωα

Μυθικό που εσύ δεν είσαι.

Ένα παλιό σπίτι κατοικώ

Που το 'φαγε η μοναξιά κι η στέρηση

Μονάχα ξέρω τις φιγούρες απ’ τα σύννεφα του ορίζοντα

Που μαχαιρώνουν το απόγευμα· θεωρία και πράξη

Ηλιοβασιλέματος.

                              Και σβήνουν όλα

Αργά σταλάζοντας όπως βροχή στην θάλασσα

Αφομοιώνονται σαν οι γραμμές στον νέο χάρτη

Του κόσμου. Εκεί που αλλάζουνε τα σύνορα

Και μόνο οι άνθρωποι δεν το μπορούνε να αλλάξουν…

                                                6.8.2007