ΔΩΔΕΚΑΤΗ ΩΡΑ ΤΟΥ ΒΡΑΔΙΟΥ

Τί έκαψε μες τις παλάμες του μεσημεριού ο Ιούλιος;

Σιωπές μαχόμενες ή λίγες

επαναστάσεις των πουλιών-

τζιτζίκια τετερίζανε όπως ιερουργοί του θείου καλοκαιριού

μονότονα σαν πληρωμένοι δολοφόνοι

η ησυχία απειλούνταν

από παντού

από παντού εφορμούσε ο ήλιος

έτριζε η ραφή του ουράνιου σεντονιού

μια διάφανη τεζαρισμένη μέρα

άπλωνε τα πλυμένα της σ΄ ένα σκοινί από ζέστα

κι εκεί στεγνώνανε από τα δέρματα όλα οι ιδρώτες

κι η σαύρα πράσινη γλιστρούσε μες της λιγοστής

χλόης την όαση σαν αγκαλιά της ώρας.

Τα νερά δώσανε μήνυμα σαν χάρτες

Παλαιοί. Με μουσική από υδάτινη

Πολυλογία. Ξωκλήσια σαν λευκά

Εικονίσματα

Στις πλαγιές που μύρισαν θυμάρι.

Ο ουρανός που κατεβαίνει χαμηλά

Σκιάζει τις μυρσίνες

Που ελεούν το πέλαγο. Άγγελοι

Δισταχτικοί

Κατεβαίνουνε

Ν’ αντιμετωπίσουν ηθική ανθρώπου

Μόνο εξουθενωμένοι μένουν κάποιες

Φορές μες την εξαίσια μουσική –

Πρόκειται εδώ ν’ αγγίξουμε την ουτοπία!

Κι οι στιγμές που θα έρθουν και χάνονται

Μετά. Που οι άνθρωποι όλοι αναρωτιόμαστε που πάμε

Μόνο πορείες χωρίς προορισμό, μόνο

Ένα σπίτι στην ερημιά

Ανάβοντας λαμπιόνια σαν καντήλια μακρινού κοιμητηρίου

Αγκαλιές της νύχτας, άστρα

Καλόγνωμα, νοσταλγίες

Δεμένες μ’ άνεμο-      Ήρθα

Την δωδεκάτη ώρα του βραδιού

Με τα τετράδιά μου φορτωμένα θλίψη

Κι έφερα αυτή την όραση από πυροβολισμό των στίχων

Μες το τοπίο του απονύχτερου ουρανού

Ζωές του νυχτολούλουδου, πνοές

Ενός ξανθού λεβάντε

Στ’ ανοιχτά των ονείρων κουράζεται

Κολυμπώντας η αγάπη…

                                                         23.7.2007