ΧΝΑΡΙ ΤΗΣ ΥΠΑΡΞΗΣ.

Χαράσσομαι πάνω σε δέντρα-      

Όπως οι ερωτευμένοι που περάσανε.       

Από εκεί που αρχίζει και το απόγεμα να πέφτει.

Θ’ ανάψει η λάμπα στο δωμάτιο, θα απομονωθώ

θα βρω το μέτρο που μου λείπει.

Όπως μ’ ένα πριόνι ο πρωινός             

βίος μου πάντα κόβει.

(Δεν έχει ίσως τις σημασίες που του απέδωσα..)       

Μα είναι

ίδια η μελαγχολική Δέσποινα

των ουρανών που καταφεύγω!

Μόνο αφομοιώνω χρώματα κι εξάψεις

των λουλουδιών που μέσα μου μιλούνε.

Ώ, μέσα μου ήλιε!

Μύστη

του ασύγκριτου μεσημεριού!

Τις ραψωδίες σου από άνοιξη διαβάζω και δεν συμμερίζομαι

που ο θάνατος πονά.

Ένα Αιολικό μελτέμι γράφει στίχους στην καρδιά μου!

Καρφώνομαι πάνω στο τίμιο ξύλο των πανύψηλων κυπαρισσιών.

Βγάζω ήχο μεταξένιο      

όπως το δειλινό χαράσσει

τα εμβλήματά του στην καρδιά μου!

                                                                   18.5.2008