Άσε με να ξέρω μόνο την θάλασσα- η στεριά
είναι ένα ψέμα σου που ποτέ δεν του έδωσα σημασία
και έχω ακολουθήσει όλες τις σκέψεις μου που βγήκαν λάθος
τόσο μοναχικά πορευόμενος, τόσο θλιμμένος
που κι ο έρωτας για μένα κάποτε κλαίει..
πόσος χρόνος πέρασε από το πρώτο φιλί, πόσο ρήμαξε
το παρελθόν τις φωνές
των γρύλλων από κείνα τα βράδια που αντηχούσαν
πριόνια στ' αυτιά μου;..
πόση θλίψη διήνυσα;
σ' ακούω τώρα που σιγανοτραγουδάς κι ανασηκώνεται η θάλασσα
ανθισμένη να κάνει την νύχτα μου
ορθόδοξη μέρα..
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου