ΖΥΓΙΖΟΝΤΑΣ ΤΑ ΠΑΝΤΑ Η ΠΟΙΗΣΗ.

                                                              

Τώρα

όπως μετατρέπει κι η ποίηση το τίποτα σε κάτι-

το φτερούγισμα της μέλισσας πάνω απ’ το λουλουδάκι

μετά

που και με λέξεις γίνεται να ζωγραφίζεις και με δίχως χρώματα,     

όμως-

Σαν που η μέρα τρώει παρομοίωση ολοένα και μπουκώνει.

Γραφτό:

Ν’ αναπάψουν οι τάφοι των λέξεων τέτοια σώματα νοημάτων

που αόρατα ανασυντίθενται

πίσω απ’ την ύλη,       

όταν

προχωρεί η μέρα         

η ζωή προχωρεί και μόνον

ο ποιητής ξέρει

πόσο χρεώνεται η ομορφιά μες την καρδιά!

Αχ αλφάδι του νου!       

Πόσα ζύγισα και μετά ξεζυγίστηκαν!

Μετέωρος πάλι νόμισα πως θα χαθώ

στην κάθε αστροφεγγιά, κάθε αιθρία

που έμελλε να δω πιο μέσα μου αγρυπνώντας

σκύλος πιστός κι αφέντης του εαυτού!

Όπως στα νέφη περπατώ του μέλλοντος κι όλο φοβάμαι

πως σφάλλει σφάλλει ο άνθρωπος..

Με στίχους τι να πω;- Ένα χαΐρι ορίζω

να πικραίνεσαι μόνο και τίποτα ελπιδοφόρο να μπορείς!

                                                                         22.5.2008