ΣΤΙΧΟΣ.

Όποια Ιδέα πέτρα κι αν σηκώσεις-   από κάτω

παραμονεύει θλίψη οχιά.

Λες και με το πιο πικρό υλικό να πλάστηκε ο κόσμος..

Μόνο βουίζει η νύχτα που ο ένας πια τον άλλονε αμφισβητεί

κι ένας εμφύλιος που μεγαλώνει ως

το τρανό φεγγάρι.

Μητέρα όλων των καημών, Νύχτα!

Στο σχολείο σου έμαθα άνεμο και λεμόνι ξινό.

Και ν’ ακούω που μου ψιθυρίζει η άνοιξη-

Καθώς εγώ αθροίζοντας τα βότσαλα

ψηφία λεξιλογίων πάσχιζα

να βρω ένα σώμα στίχου ορατό!

                                                                       17.5.2008