Μνημονεύεται εκείνος που πια δεν υπάρχει.

Λιλιπούτειο σαμιαμίδι σκαρφαλώνει πάνω στον ωχρό τοίχο

Και στέκεται σκεπτικό, καχύποπτο μες την δική του ζωή.

Κάτι αναρριχητικά φυτά πατούν μικρές ανηφορικές αγάπες μες τον ξεφτισμένο κάπου σοβά

Και αγέρωχα έχουν αποφασίσει πως δεν θα τα νικήσει ο χρόνος.

Το πλην είναι συν, το δύο είναι ένα, καθώς

Γεωμετρίες θαμπού φωτός αποφασίζει η μέρα

Κι εσύ λουφάζεις μες τον φόβο σου για το αύριο.

Μνημονεύεται εκείνος που πια δεν υπάρχει.

Σαν εικόνα μια στιγμή στέκεται μες τα μάτια μου και καμαρώνει

Που είναι ακόμη ο αγαπημένος μου κι ας πέρασαν, που λείπει, χίλια χρόνια.