ΖΩΗ ΕΓΚΛΕΙΣΤΗ.

  

Σ’ αυτό το σκηνικό που ζω σαν σ’ ενυδρείο

που ταρίχευσε την ζωή μου, τώρα

οι φυσαλίδες των ονείρων μου ανέρχονται ψηλά

στην επιφάνεια που πάλι λείπει ο αέρας.

Σκηνοθετώ εδώ, μες τον βυθό με ψεύτικο

χαλίκι και πλαστά βραχάκια.

Ερμηνεύω τον ρόλο μου εμπλεκόμενος ολοένα

σε καυγάδες εμφύλιους με ομότιμους

κυρίους των τιμών.

Τους πετώ λέξεις, μου πετούν βρισιές-

Τους πετώ βρισιές, μου πετούν λέξεις.

Μαραθώνιος αδιαντροπιάς!     

Κι αυτά

τα λιγοστά φυλλαράκια που κρύβομαι σαν

δέντρα της έξω στεριάς..

Εμπνέουν τις νύχτες μου, εμπνέουν τον άδηλο φόβο

ότι όλοι εγκαταλείπουμε την ζωή κάτω

από μια φρενιασμένη πρασινάδα!

Σ’ αυτό το σκηνικό που ζω σαν σ’ ενυδρείο

συναρμολογώ τις στιγμές μου και γίνεται

ένας αδιάλειπτος χρόνος-

Αντιμετωπίζω με το θάρρος του έγκλειστου τον καιρό που περνά-

Φιλοσοφώ- το ξέρω-  επί ματαίω-

Ενώ επάνω μου ανεβάζει φυσαλίδες

ονείρων το απελπισμένο νερό. Ενώ βιάζομαι

να γράψω έναν επικήδειο μίας φιγούρας ύπαρξης σαν η δική μου..

                                                                           17.5.2008